یکی از بزرگترین مشکلات ما انسان ها در زندگی داشتن علایق، خواسته ها و یا آرزوهای متضاد است. مخصوصا در کشورهای جهان سومی مانند ایران این خصوصیت بسیار بارز است. گویی ما اصلا نمی خواهیم فکر کنیم، حتی به خواسته هایمان.
ما زندگی مرفه و سرشار از مادیات را می خواهیم و از طرفی طرفدار دین اسلام هستیم و نمی خواهیم آن را از دست بدهیم. ما نمی خواهیم اسلامی باشیم ولی در زمان ازدواج مهریه طلب می کنیم. ما می خواهیم مدرن باشیم ولی نمی خواهیم «غیرت ایرانی» را از دست بدهیم. ما می خواهیم مدرن باشیم و می خواهیم غرور ملی و قومی داشته باشیم (و درکمال تاسف، با در دست گرفتن گوشی ای هوشمند یا smart و استفاده از امکانات آن خود را مدرن می خوانیم). ما اسلام را می خواهیم ولی نمی خواهیم در آن تامل، تحقیق و تفکر کنیم چرا که ممکن است این امر ما را از رسیدن به اهدافمان در زندگی باز دارد. ما می خواهیم روشنفکر باشیم ولی نمی خواهیم ابتدا متفکر باشیم. در واقع ما در مسئله ای تا اندازه ای وارد می شویم که دوست داریم. ما دزدی را رذیل می دانیم فقط زمانی که خودمان وارد این عمل نشده ایم. ما به ایرانی و آریایی بودنمان افتخار می کنیم در حالی که ناسیونالیست بودن هیتلر را زیر سوال می بریم. ما ایرانی ها خود را برتر از انسان های دیگر می دانیم و اسلام را به دلیل مساوی دانستن انسان ها مگر در تقوا دوست می داریم. ما قائل به نه گفتن به نژاد پرستی هستیم ولی خود را از افغان ها برتر می دانیم.
آری مشکل حقیقی ما انسان ها خواستن خر و خرما است. اگر توان رویارویی با این مشکل را داری، بسم الله.
