دوستت دارم ای «دوستت دارم»!

«دوستت دارم» جام شریفی است که مست می کند و صداقت می بخشد

«دوستت دارم» خورشیدی است که هر روز طلوع می کند، آن هم بی تکرار

«دوستت دارم» تبر عظیمی است که جنگل صد ساله را عریان می کند

«دوستت دارم» چه زیبا و چه شیرین و چه با معنا است

اما حیف

که چه بی اندازه «دوستت دارم» لوس شده است

معرفت

بعضی اوقات ما آنچنان درگیر اصول های پیش ساخته ی فرهنگ قرار می گیریم که بیرون آمدن از آن اصول ها را بیرون آمدن از قالب آدمی می دانیم. و بعضا این اصول آن قدر زیبا جلوه می کنند که انسان را نسبت به بدبینی به آن ها بدبین می کند. مخصوصا زمانی که اسوه های این اصول آن قدر محترم و مقدس شمرده شوند که انسان حتی تصور غلط بودن این اصول نیز به ذهنش نمی رسد. حال بررسی یکی از این اصول در فرهنگ ایرانی خالی از لطف نمی باشد.