تحویل گیرنده

این اتفاق زیاد میفته که وقتی حرفی میزنی یا مطلبی مینویسی یا یه پستی میذاری بعضیا تلاش می کنن که از چیزی که گذاشتی به حالت روحیت پی ببرن. حتی این اتفاق تو بدترین حالتش تو شعر و در کل هنر میفته. یعنی «این بعضیا» شعر رو میخونن تا به حالت روحی شاعر برسن. ولی اصلا این حرکت حرکت درستی نیست. مخصوصا زمانی که تو، به عنوان نویسنده، سعی کردی که مطلبت فراشخصی، فرازمانی و فراجغرافیایی باشه. واقعا چرا ما فراموش کردیم که فقط گوش کنیم ببینیم حرف چیه؟ چرا ما به اصل اون چیزی که باید توجه کنیم توجه نمی کنیم؟!

او بدون او

و چقدر تحقیرآمیز است زمانی که انسان برای رسیدن به آرزوهایی چون ازدواج، فرزند، پول و ثروت، خانه، خانواده و یک زندگی مرفه سال های مدید زحمت می کشد و وقتی تمام آرزوهایش محقق می شود متوجه می شود که این ها او را به آرامش نرسانده است و همچنان نیاز به داشتن چیز دیگری می کند.