تنبلی یا اولویت!
ما انسان ها در برخورد با انجام برخی کارها تنبل نامیده می شویم. این کارها برای هر شخص و در جایگاهش متفاوت خواهد بود. مثلا برای یک شخص که به فوتبال بازی کردن علاقه دارد، با داشتن زمان، سلامتی جسمی و توان اقتصادی کافی، ممکن است برای فوتبال بازی نکردنش تنبل نامیده شود. ولی مسئله این است که چرا؟ دلیل فوتبال بازی نکردن شخص در آن لحظه که او تصمیم به بازی نکردن می کند چیزی جز این نیست که او انجام کاری را که در وقت انجام بازی فوتبال قرار گرفته است مهم تر از فوتبال می داند.
همیشه همین طور است. ما هرگاه که دراز کشیدن و استراحت کردن را به جای انجام کاری می گزینیم در واقع دراز کشیدن و استراحت کردن را مهم تر از انجام آن کار بخصوص دانسته ایم. چرا که اگر انجام آن کار بخصوص از اولویت های اول ما می بود ما حتما آن کار را ولو با تحمل خستگی و مشقت بسیار، انجام می دادیم. در واقع هرگاه ما انجام کاری را به انجام کاری دیگر ترجیح می دهیم بیانگر آن است که انجام کار اول برای ما مهم تر از انجام کار دوم بوده است. یا به عبارت دیگر انجام کار دوم در اولویت های اول ما نبوده است.
لذا تنبلی در ماهیت صفت بدی نیست. تنبلی ما در انجام کاری فقط نشان دهنده ی اولویت های ماست.
