هر شخصی که با هر علایق و عقایدی شناخته می شود و یا به نوعی معروف می شود، در پس و پیش ارتباطاتش با مریدان یا طرفدارانش زندگی متفاوتی را تجربه خواهد کرد و یا شاید زندگی متفاوتی را تجربه نخواهد کرد.
این اشخاص با تفکراتی خاص به محبوبیت می رسند ولی جایی می رسد که آن ها بین دو راهی خاصی قرار می گیرند. آن ها در دو راهی بین «عقیده ی خاص و تفکر خاص خود» و «از دست ندادن خیل مریدان خود» قرار می گیرند. آن ها می دانند که با قدم گذاشتن در راه سمت راست، مطابق با عقیده ی خود قرار می گیرند ولی همچنین طرفداران زیادی را از دست می دهند ولی با قدم گذاشتن در راه سمت چپ، آن ها طرفداران و یا مریدان خود را از دست نمی دهند (و شاید بر تعداد آنان بیفزایند) ولی می دانند در راهی قدم گذاشته اند که با تفکراتشان هیچ تطابق یا سنخیتی ندارد بلکه بعضی اوقات در نقطه ی مقابل عقایدشان نیز قرار گرفته است.
آن هایی که راه چپ در پیش می گیرند این چنین عمل خود را توجیه می کنند که «اگر ما مرید خود را حفظ نکنیم پس چگونه عقاید خاص خود را انتقال دهیم». ولی این گروه افراد در این نکته گمراه شده اند که اگر «عقایدت را حفظ نکنی پس چطور مرید خواهی داشت؟» و یا بهتر بگوییم اصلا مرید یا طرفدار کیست؟
مرید یا طرفدار چیزی می بایست طالب آن چیز و یا طرفدار آن چیز باشد. و طبعا مرید یا طرفدار کسی می بایست طالب عقاید (یا بخش مهم و یا اصلی عقاید، نه لزوما همه ی عقاید) آن کس و یا طرفدار آن باشد. در واقع این شخصِ صاحب مرید نیست که باید مطابق با مرید و یا در جهت حفظ مرید حرکت کند. بلکه این مرید است که می بایست در جهت عقاید شخصِ صاحب مرید حرکت کند. نمونه های این مسئله زیادند. مثلا مولانا عقایدش را برای حفظ طرفدارانش عوض نکرده است بلکه این مرید است که باید مطابق با مولانا حرکت کند و اگر مرید حس کند که عقاید مولانا در علایق یا عقایدش نمی گنجد متعاقبا می تواند از مریدی مولانا دست بکشد. همچنین اکثر فلاسفه همچون سقراط، افلاطون، ارسطو، ملاصدرا، ابن سینا، دکارت، نیچه و همچنین پیامبران چون ابراهیم، موسی، عیسی، محمد و ائمه شیعی مانند، علی ابن ابی طالب، حسین ابن علی و بسیاری کسان دیگر همه در واقع کسانی هستند که همیشه پای در راه راست می گذاشتند. در واقع این ها نماینده ی عقاید خویش هستند. چه مرید بخواهد و چه نخواهد.
