انتخاب؟!؟!؟!؟!

ما ایرانی ها امروزه دو نوع شدیم: کسایی که فکر می کنن باید طرفدار نظام و دولت و سیستم باشن و کسایی که احساس می کنن مشکل سیستم و نظام و تنها راه پیشرفت تعویض این هاست. نسل جدید مثل گروه دوم فکر می کنن. اونا وضعیت حاضر رو دیدن و متوجه شدن که مشکلات زیادی در مملکت ما وجود داره و در نتیجه فکر می کنن که نباید مثل نسل قدیم یا بهتر بگم مثل پدرانشون باشن. و اینجاست که جملاتی مثل «همین شما بودین که انقلاب کردین» در روابط فردی اجتماعی بین نسل جدید و نسل قدیم شکل می گیره. و این نسل جدید برای پیشبرد جامعشون فکر می کنن که نباید مثل پدرانشون باشن. و دقیقا همین جاست که اونا شروع می کنن به بیشتر شبیه شدن به پدرانشون.

 

ما نسل جدیدی ها احساس می کنیم که نباید مثل پدرانمون انقلابی باشیم. پس شروع می کنیم به ضد انقلاب و ضد نظام شدن، به مخالف اندیشیدن. و این اندیشه های مخالف نظام و ضد سیستم از ما ضد سیستم و ضد نظام رو می سازه. این اندیشه ها از ما کسایی رو می سازه که مخالف سیستم ان و طرفدار برکناریش. و تو این حالت هم ما مثل پدرانمونیم. چون اونا هم تو زمان خودشون (قبل از انقلاب 57) مخالف سیستم حاکم بودن و طرفدار برکناریش. و دقیقا این جاست که تراژدی انتخاب شکل می گیره.

 

بعضی از ما فقط علاقه مند به موسیقی سنتی ایرانی می شیم. چون که رفتار های خشونت آمیزی رو از سمت طرفدار های موسیقی جدید غربی می بینیم. و بعضی از ما از ترس این که به خاطر علایقمون به موسیقی سنتی مسخره بشیم یا از اون جایی که طرفدار موسیقی جدید غربی بودن باعث شیک نشون دادن علایقمون می شه به موسیقی های غربی علاقه نشون می دیم. طوری که دیگه موسیقی سنتی ایرانی رو به هیچ وجه قبول نمی کنیم. حتی بعضی از ما هم هستن که به خاطر این که محکوم به متعصب بودن نشن و به نحوی روشنفکر نشون بدن عموم هر دو نوع موسیقی رو می پذیرن. ولی سوال این جاست که آیا به انتخاب موسیقی دلخواهمون رو پذیرفتیم؟ در واقع عموما انتخاب موسیقی دلخواهمون فقط واکنشی است نسبت به نوع انتخاب کردن موسیقی های دلخواه اطرافیانمون. یک واکنش طبیعی. واکنشی مثل کنترل کردن بدن با دست در حال زمین خوردن. واکنشی بی اختیار. واکنشی بدون انتخاب. این جاست که دوباره عبارت تراژدی انتخاب معنا پیدا می کنه.

 

آیا انتخابی وجود دارد؟ آیا می تونیم انتخاب کنیم؟ جواب: نه. علت حقیقت «تکرار شدن تاریخ» هم همینه. یعنی جواب برای همه یک «نه» قطعی است ولی با استثنائات بسیار نادر. استثنائاتی که تونستن یاد بگیرن که اعمالشون کنش یا واکنشی از اعمال و رفتار اطرافیانشون نباشه. اونا این طور انتخاب کردن حقیقی رو یاد گرفتن.