تحویل گیرنده

این اتفاق زیاد میفته که وقتی حرفی میزنی یا مطلبی مینویسی یا یه پستی میذاری بعضیا تلاش می کنن که از چیزی که گذاشتی به حالت روحیت پی ببرن. حتی این اتفاق تو بدترین حالتش تو شعر و در کل هنر میفته. یعنی «این بعضیا» شعر رو میخونن تا به حالت روحی شاعر برسن. ولی اصلا این حرکت حرکت درستی نیست. مخصوصا زمانی که تو، به عنوان نویسنده، سعی کردی که مطلبت فراشخصی، فرازمانی و فراجغرافیایی باشه. واقعا چرا ما فراموش کردیم که فقط گوش کنیم ببینیم حرف چیه؟ چرا ما به اصل اون چیزی که باید توجه کنیم توجه نمی کنیم؟!

تاثیر گذاری

به یه وقتی رسیدم که می بینم کمترین تاثیرو رو آدمای دور و برم میذارم. البته حق می دم. آدم تو دل برویی نیستم. بعضی اوقات خیلی جدی و بعضی اوقات هم خیلی شوخ. ایکاش می شد که اون چیزی رو که با تمام وجودم درک کردم بتونم انتقال بدم. ولی وقتی با شیوه ی منطقی و عقلانی چیزی رو می فهمونم میزان تاثیرش خیلی کم می شه. هر چی احساسی تر و جو و هیجانش بیشتر باشه انگار تاثیرگذاریش بیشتر می شه. هر چقدر هم اشتباه می خواد باشه باشه.